Over mij
Mijn naam is Mary Ritsema, ik ben in 1969 getrouwd met Geert. Wij wonen sinds 1997 in Schipborg, het mooiste dorp van Drenthe. Althans dat vinden wij. Mijn man en ik hebben van 1969 tot 1987 met een groente- en fruitkraam op de markt in Groningen gestaan.
Een hardnekkige hernia, een tenniselleboog, knieproblemen en een aantal operaties van mijn man, maakten een eind aan dit werk.
Van 1992 tot mijn pensioen in 2017 heb ik bij de Hanzehogeschool van Groningen gewerkt Eerst bij het Sportcentrum, daarna bij de opleiding MWD als examenmedewerker. Door een lange periode van ziekzijn (chronische vermoeidheid) en in 2002 een zwaar auto-ongeluk was ik er lange tijd uit. Vanaf 2005 tot 2015 heb ik nog in de instituutswinkel van Economie gewerkt.
September 2009 nam ik een jaar vrij in verband met mantelzorg bij onze jongste dochter. Dat jaar heb ik ook gebruikt om mijn aantekeningen van vier jaar informatie over onze kleinzoon, in boekvorm samen te vatten. In 2011 kwam dit boek uit. Dit boek gaat over onze kleinzoon zijn ontwikkeling, denken en uitspraken. Mocht u interesse hebben in dit boek, neem dan even contact op via het contact formulier.
SAMEN MET MIJN TOEN 5-JARIGE KLEINZOON EEN KINDERBOEK MAKEN
In 2011 vroeg mijn toen vijfjarige kleinzoon om samen met mij een boek te maken. Een paar
A-4tjes en een bandje erom, dacht ik toen nog. Mijn kleinzoon bedacht de titel: Lawaaipapegaai. Hij bedacht ook de figuren, de steunkleur en het moest op rijm. Samen bedachten we de tekst en illustreerden we het boek. De illustraties werden grotendeels geschilderd door Jessy en mij. Tekeningen in dit boek zijn van Jessy zijn opa, mijn man Geert. Op de laptop maakten Jessy en ik digitale lijsten om de illustraties. In maart 2012 was, na negen maanden hard werken, het meer dan 60 bladzijden tellende boek klaar. Dit werk is het dierbaarste wat we samen hebben gemaakt. Jessy wilde graag dat ook dit boek zou worden verkocht. Inmiddels zijn er zo’n zeventig stuks verkocht. Bij belangstelling kun je een mailtje sturen.
Lawaaipapegaai, kinderboek: Jessy Sluiman. en Mary Ritsema
BLAUW BLOED. ONTHULLING VAN EEN FAMILIEGEHEIM!
Een waar gebeurd verhaal over mijn man zijn oma, niet erkende dochter van haar moeder en van haar NN, Koninklijke vader
In september 2016 bracht ik dit boek uit. Bewerkte dagboeken van de hoofdpersoon en twaalf jaar onderzoek van mijn man en van mijzelf zijn samengebracht in dit 244 bladzijden tellende boek, met meer dan 100 illustraties. Het is milieuvriendelijk gedrukt met plantaardige inkt en op FSC gecertificeerd papier. Een deel van de opbrengst gaat naar Spierziekten Nederland. Op deze website vindt u uitvoerige informatie, recensies enz. over dit boek. Ook kunt u het via het contactformulierbestellen. Of via de drukker.
Op mijn website staan de akten die in dit boek zijn gebruikt, zodat iedereen ook de kleine lettertjes kan lezen. Dit boek heeft als doel de oma van mijn man: Lutske Jansje Baron een gezicht te geven. Zij werd tot haar verdriet, door haar eigen moeder het kind van de zonde genoemd, maar was zelf een vrouw die haar kinderen een goede opvoeding wist te geven, alle acht (eigenlijk negen, maar dit kind stierf jong) hadden een goed contact met elkaar, iedereen hielp elkaar vooral in oorlogstijd, maar ook na het overlijden van de man van Lutske: Lammert Pleiter in 1944.
De enige zoon van Lutske en Lammert: Eltjo Pleiter ging in 1929 samen met zijn zwager, mijn schoonvader Berend Ritsema verhaal halen bij de oma van Eltjo. Hij gaf haar te kennen: “Als je nu niet niets voor jouw dochter doet, hangen wij aan de grote klok wie haar vader is!” De oude Lutske Jans Baron die haar naam gaf aan haar dochter, maar haar nooit heeft erkend leefde in weelde in Leek, zij hadden huizen, een meubelfabriek en meubelzaak, al vroeg reden ze in een auto. Haar dochter Lutske leefde in armoede. De oude dame koos eieren voor haar geld!
Hoe dit verder ging is terug te lezen in mijn boek; Blauw Bloed! Onthulling van een familiegeheim! Een eigen huis speelt hierin een rol.
SCHILDEREN EN TEKENEN
In november 2011 ben ik ook gestart met schilderen, iets wat ik daarvoor nooit heb gedaan. Ik heb diverse workshops, een cursus Aquarelleren en een cursus Acryl schilderen gevolgd. In 2017 kregen we met een klein groepje, mijn man en in waren daar ook bij, tekenles. Een jonge studente, Daisy van der Pol van de Academie Minerva in Groningen gaf ons les. Mijn man zijn tekentalent kwam op zijn 71ste nog aan het licht, heel leuk! De studente bleef komen en is in 2021 afgestudeerd als docente en inmiddels vriendin van de groep.
Na deze lessen nam ik het initiatief om samen met deze studente workshops tekenen en schilderen te organiseren voor ouderen. Ik geloof heilig in: Kunst als medicijn voor ouderen. Mijn man en ik hebben als vrijwilligers deze workshops begeleid. Ook dansten we met ouderen. Beide activiteiten deden we in het verzorgingshuis Mozaiek in Zuidlaren. Leerzaam voor alle betrokkenen. Helaas kwamen er nieuwe bestuurders en die wilden bezuinigen, de betaalde choreografe van de dansgroep kon vertrekken en bewoners en mensen van uit het dorp moesten gaan betalen voor een ruimte, reden voor ons om ook te bedanken.
Tot nu toe heb ik bij het schilderen nog geen keuze voor een bepaalde stijl of materiaal gemaakt. Eigenlijk vind ik alles nog leuk. Bij de docent die mij heeft begeleid bij het schilderen met Acryl heb ik de voorkant van mijn boek gemaakt. Het hangt in onze woonkamer. Regelmatig verbaas ik mij erover dat ik dit werk heb gerealiseerd!
WAT IS DAT EIGENLIJK KUNST?
Voor mij begon het rond 2011 met een workshop schilderen in het dorp. Het zou eenmalig zijn, zo was vooraf gezegd en dus vond ik dat ik wel mee kon doen. Goed, ik kan er niets van, was mijn vaste motto, maar een keertje proberen wilde ik het wel.
Die keren werden er 25. Ik deed mee aan een wedstrijd en zat ineens in de voorselectie, bizar toch! Hieronder het werk waarmee ik de voorronde haalde.
Frank Welkenhuyzen, juryvoorzitter en bekend van Tussen Kunst en Kitsch raadde mij aan om door te gaan. Er volgden lessen aquarelleren en acryl. Samen met mijn kleinzoon had ik twee exposities. In het Gemeentehuis van Aa en Hunze en in een boerderij op het Groninger land. Later waren er nog een paar exposities in de bibliotheek in Zuidlaren en in het dorpshuis.
Kunst is voor mij een mogelijkheid om zorgen naar de achtergrond te parkeren. Via tekeningen of schilderijen kan ik mijn passie uiten en delen met anderen.
Kunst in welke vorm dan ook (beeldend, muziek, theater) brengt mensen dichter bij elkaar. Ons bracht het behalve afleiding, beter leren kijken, ook hele bijzondere momenten en zelfs nieuwe vriendschappen.
In 2016 heb ik samen met Gert Los van Groningen Plus Samen Kunst Verkennen opgezet. Kunst beleven in iedere vorm die mogelijk is in kleine groepen, de groepjes passen aan de keukentafel en in één auto. Meestal althans, soms worden de groepjes groter en dan mag ook, zelfs één pitters komen voor. Eén iemand wil iets realiseren en alleen als hij of zij hulp van anderen wil, maken ze dat kenbaar. Sinds november 2020 zijn we een zelfstandige stichting en met een eigen website: www.samenkunstverkennen.nl